کیسه هوا (ایربگ)، نوعی بالشت اضطراری است که در زمان تصادف پر از باد شده و مانند محافظ بین سرنشین و خودرو قرار می گیرد. ایربگ یکی از سیستم های امنیتی مانند کمربند ایمنی خودرو محسوب می شود. از مهمترین ویژگی های
کیسه هوا این است که مانند قانون پاسکال هرچه سطح مورد تماس در انتقال نيرو بيشتر باشد، شدت صدمات کاهش می يابد. کيسه‌هاي هوايي معمولا در قسمت فرمان خودرو، داشبورد خودرو، درهای خودرو، سقف يا قسمت پشتي صند‌لي‌های خودروکه داراي حسگر است، نصب مي‌شوند تا آثار تصادف و ضربات را روي سرنشينان کم کنند. از پیشرفته ترین کیسه های هوا، آنهایی هستند که از سر محافظت می کنند. این کيسه‌هاي هوايي مي‌توانند بخش بيشتري از خودرو را با چند رديف صندلي مثل ون‌ها پوشش دهند. 2 نوع کيسه هوايي وجود دارد، نوعي که از جلو باز مي‌شود و ديگري که از نوع جانبي است.
انواع کیسه هوا
۱. کیسه هوای سرنشینان جلو
۲. کیسه هوای جانبی
۳. کیسه هوای پرده‌ای
۴. کیسه هوای زانو
۵. کیسه هوای وسط
۶. کیسه هوای عابر
۷. کیسه هوای کمربندی
کاربرد کیسه هوا
معمولا در زمان تصادفات جاده‌ای، چه در زمان برخورد دو خودرو و چه مواقع برخورد با موانع، خودرو به سرعت و تقریبا به صورت آنی متوقف می‌شود، اما سرنشینان که تحت تاثیر نیروی ضربه وارده از برخورد به خودرو قرار می‌گیرند، به جلو پرتاب می‌شوند. درصورت استفاده کمربند ایمنی توسط آن‌ها، احتمال آسیب تقریبا به پیشانی، چانه و گردن‌شان محدود می‌شود. این آسیب معمولا ناشی از برخورد سرنشین با جلو داشبورد و راننده با فرمان است. در این مواقع، کیسه هوا کارایی خود را به رخ می کشد و باز شدن به موقع، شدت ضربه را متوجه بخش های بدن که مقاومت بیشتری دارند می کند و فشار وارده بر گردن و پیشانی را که از حساسیت بیشتری برخوردارند کاهش می دهد. البته این کارایی، ساده ترین نوع ایربگ ها که برای راننده و سرنشین جلویی تعبیه می شود، است. ایربگ های متنوعی که امروزه در برخی خودروهای مجهز‌تر و به‌روز‌تر وجود دارد، تنش، فشار و در واقع نیروی ناشی از تصادف های دیگر را نیز تا حد زیادی دفع کرده و مانع از آسیب شدید سرنشین و راننده می شوند. مانند تصادفاتی که در آن‌ها ضربه به کناره های خودرو وارد می شود. به همین دلیل کیسه هوا در تمامی تصادفات به عنوان حفاظی امن بین سرنشین و راننده و قطعات سخت ماشین مانند شیشه‌ها، فرمان، داشبورد و غیره قرار می گیرند و در عین حال حرکات غیر ارادی و خارج از کنترل بدن آن ها را که ناشی از ضربه تصادف است کاهش داده و محدود می کند. کیسه که از پارچه نایلونی نازکی ساخته شده که درون فرمان یا داشبورد (و اخیراً درون صندلی و در) تا می شود و قرار می گیرد. سنسور وسیله ای است که به کیسه فرمان باد شدن را می دهد. باد شدن کیسه در صورتی اتفاق می افتد که برخوردی با نیروی معادل برخورد یک دیوار آجری با سرعت 10 تا 15 مایل بر ساعت (16 تا 24 کیلومتر بر ساعت) ایجاد شود. وقتی تغییر جرم باعث بسته شدن اتصال برقی شود، سوئیچ مکانیکی زده شده و به سنسور پیام می دهد که تصادف رخ داده است. سنسور اطلاعات را از یک شتاب سنج که درون میکروچیپ قرار دارد دریافت می کند. سیستم بادکننده کیسه هوا باعث واکنش آزید سدیم (Na N3) با نیترات سدیم (Propellant) جامد را مشتعل کرده و به سرعت می سوزد تا حجم بزرگی از گاز را برای باد کردن کیسه هوا به وجود بیاورد. به این ترتیب کیسه هوا از قسمت ذخیره شده خود با سرعت 200 مایل بر ساعت (322 کیلومتر بر ساعت) یعنی سریع تر از یک چشم بر هم زدن از هم باز می شود. یک ثانیه بعد، برای آنکه سرنشین بتواند حرکت کند، گاز به سرعت از سوراخ های درون کیسه تخلیه شده و کیسه را از حالت باد شدن در می آورد. کیسه هوا و سیستم بادکننده ذخیره شده در فرمان: اگرچه همه این فرآیند تنها در یک بیست و پنجم ثانیه اتفاق می افتد، ولی زمان اضافی ایجاد شده برای جلوگیری از یک جراحت جدی کافی است. ماده پودری که از کیسه هوا آزاد می شود آرد ذرت عادی یا پودر تالک است که توسط سازنده برای نچسبیدن تاهای کیسه به هم در هنگام ذخیره کیسه هوا استفاده شده است.
